# 46 Co w rapie się nie mieści: Hip-hop vs. „Trapollo” #2

Muszę podkreślić, że nie słodzę i trudno będzie mi przełknąć ten ulep nazwany przez Żabsona „nowym stylem”, ale pójdę na kompromis. W sumie rzec by można, że „młody płaz”, bo na wilka nie wygląda, poszedł drogą, której nie obrał nawet „zmonopolizowany” Jędker. Łódzki raper poszedł o krok dalej, wyprzedzając wszystkie pseudo gwiazdki na rapowej ściance. Teraz to on będzie pozował, zbijając tantiemy. Jednak trzeba podjąć temat, na kogo pozuje? Odpowiedź serwuje sam raper w  utworze o enigmatycznym tytule „Trapollo”, rapując: „Mówią mi, że robię disco polo/ Ja tylko robię kwit jak w disco polo”. Newschoolowa poezja ciągle mnie zaskakuje i zawsze wywołuje u mnie konwulsje od ciągłego śmiechu. W gruncie rzeczy nie ma się z czego śmiać, bo temat kawałka jest poważny. Stykamy się w nim ze starożytną sztuką od architektury po literaturę. Iście homeryckie porównania nawiązujące do mitologicznego świata przewijają się w utworze non stop przy akompaniamencie melodii, której nie powstydziłby się nawet sam Apollo. Jakoś trudno sobie wyobrazić boga muzyki ślizgającego się na parkiecie w rytm muzyki spod jakieś remizy koło Opoczna, ale wszystko jest kwestią wyobraźni, której Żabson ma chyba zdecydowanie za dużo. Bo o ile kreowanie się na postać Marco Polo przekracza jedynie granicę dobrego smaku, i jest wybaczalne, to mianowanie się bogiem polskiego rapu nie ujdzie mu płazem. Niestety bycie hip-hopowcem to trudna sztuka, której nie da mierzyć się poprzez „afrodytę klikającą follow”. Niestety hip-hopowy świat to nie zgraja ludzi, którzy „dużo mówią, mało robią”... zapomniałam, że to było w erze hip-hopu oldschoolowego. No cóż, chyba trzeba poczekać, aż herbaciana lura wystygnie, cukier opadnie na dno, a bogowie kiczu pokonają się swą własną bronią.